Epska vrsta književnosti uključuje žanrove. Ep kao vrsta književnosti

U epskom žanru književnosti (gr. epos - reč, govor) organizacioni princip dela je naracija o likovima (glumcima), njihovim sudbinama, postupcima, načinima razmišljanja i događajima u njihovim životima koji čine radnju. Ovo je lanac verbalnih poruka ili, jednostavnije, priča o onome što se ranije dogodilo. Naraciju karakterizira privremena distanca između ponašanja govora i subjekta verbalnih oznaka. Sprovodi se izvana i, po pravilu, ima gramatički oblik prošlo vrijeme. Pripovjedač (pripovijedanje) karakterizira pozicija osobe koja se prisjeća onoga što se ranije dogodilo. Udaljenost između vremena prikazane radnje i vremena naracije o njemu čini možda najbitnije obilježje epske forme.

Riječ "pripovijedanje" kada se primjenjuje na literaturu koristi se na različite načine. U užem smislu - ovo je proširena oznaka u riječima nečega što se jednom dogodilo i imalo je privremeno trajanje. U širem smislu priča takođe uključuje opisi , odnosno rekreiranje kroz riječi nečeg stabilnog, stabilnog ili potpuno nepokretnog (to su većina pejzaža, karakteristike svakodnevnog okruženja, izgled likova, njihova stanja duha). Opisi su i verbalne slike periodičnog ponavljanja. Na isti način, narativno tkivo uključuje i autorsko rasuđivanje, igrajući značajnu ulogu u L.N. Tolstoj, A. Francuska, T. Mann.

U epskim djelima narativ se povezuje sa samim sobom i, takoreći, obavija iskaze likova - njihove dijaloge i monologe, uključujući i unutrašnje, aktivno komunicira s njima, objašnjava ih, dopunjuje i ispravlja. A književni tekst se ispostavlja kao neka vrsta spoja narativnog govora i iskaza likova, koji su njihovi postupci (radnje).

Djela epske vrste u potpunosti koriste arsenal umjetničkih sredstava dostupnih književnosti i lako i slobodno ovladavaju stvarnošću u vremenu i prostoru. Istovremeno, ne poznaju ograničenja u obimu teksta. Ep kao vrsta književnosti uključuje i jedno i drugo kratke priče(srednjovjekovne i renesansne pripovijetke), kao i djela namijenjena dužem slušanju ili čitanju, epovi i romani koji nevjerovatnom širinom pokrivaju život. To su starogrčka "Ilijada" i "Odiseja", "Rat i mir" L.N. Tolstoj, " otislo sa vjetrom» M. Mitchell.

Epsko djelo može “upijati” toliki broj likova, okolnosti, događaja, sudbina i detalja koji su nedostupni ni drugim vrstama književnosti ni bilo kojoj drugoj vrsti umjetnosti. Istovremeno, narativna forma doprinosi najdubljem prodiranju u unutrašnji svijet osobe. Ona je prilično pristupačna složenim likovima, posjedujući mnoge osobine i svojstva, nepotpuna i kontradiktorna, u pokretu, formiranju, razvoju.

U epskim delima je duboko značajan prisustvo narator . Ovo je vrlo specifičan oblik umjetničke reprodukcije osobe. Pripovjedač je posrednik između prikazane osobe i čitatelja, često djelujući kao svjedok i tumač prikazanih osoba i događaja.

Tekst epskog djela ne sadrži uvijek podatke o sudbini pripovjedača, o njegovim odnosima sa likovima, o tome kada, gdje i pod kojim okolnostima priča svoju priču, o njegovim mislima i osjećanjima. Duh pripovijedanja, prema T. Mannu, često je „betežinski, eterični i sveprisutan“; “za njega ne postoji podjela između “ovdje” i “tamo”” 1. A istovremeno, govor pripovjedača ima ne samo figurativnost, već i ekspresivno značenje; karakteriše ne samo predmet iskaza, već i samog govornika. Svako epsko djelo bilježi način sagledavanja stvarnosti koji je svojstven onome ko pripovijeda, njegovu karakterističnu viziju svijeta i način razmišljanja. U tom smislu je legitimno govoriti o tome sliku naratora. Ovaj koncept se čvrsto ustalio u književnoj kritici zahvaljujući B.M. Eikhenbaum, V.V. Vinogradov, M.M. Bahtina (dela iz 1920-ih). Rezimirajući sudove ovih naučnika, GA Gukovsky je 1940-ih napisao: „Svaka slika u umetnosti formira ideju ne samo o onome što je prikazano, već i<...>o prikazivaču, nosiocu prezentacije<...>. Narator nije samo više ili manje specifična slika<...>, ali i određenu figurativnu ideju, princip i izgled govornika, ili drugim riječima - svakako određenu tačku gledišta na ono što se iznosi, psihološko, ideološko i jednostavno geografsko gledište, jer je to nemoguće opisati sa bilo gdje i ne može biti opisa bez deskriptora" 1 .

Drugačije rečeno, epska forma reproducira ne samo ono što se priča, već i pripovjedača; ona umjetnički hvata način govora i percipiranja svijeta, a u konačnici i način razmišljanja i osjećaje pripovjedača. Pojava pripovjedača ne otkriva se u njegovim postupcima ili direktnim izljevima njegove duše, već u svojevrsnom narativnom monologu. Ekspresivni počeci ovakvog monologa, budući da su njegova sporedna funkcija, istovremeno su vrlo važni.

Ne može biti potpune percepcije narodnih priča bez pažnje na njihov narativni stil, u kojem se ironija i lukavstvo naziru iza naivnosti i domišljatosti onoga koji priča priču, životno iskustvo i mudrost. Nemoguće je osjetiti čar herojskih epova antike, a da se ne shvati uzvišena struktura misli i osjećaja rapsode i pripovjedača. I još više, razumevanje dela AS je nezamislivo. Puškin i N.V. Gogol, L.N. Tolstoj i F.M. Dostojevski, N.S. Leskova i I.S. Turgenjeva, A.P. Čehov i IA Bunin, MA Bulgakov i A.P. Platonov je izvan razumevanja „glasa“ pripovedača. Književnost ima na raspolaganju različite načine pripovijedanja. Najdublje ukorijenjena i najzastupljenija u njenoj historiji je ona vrsta naracije u kojoj između likova i onoga koji o njima priča postoji, da tako kažem, apsolutna distanca. Pripovjedač pripovijeda događaje sa mirnom smirenošću. On sve razume, ima dar „sveznanja“, a njegov lik, slika bića koje se uzdiglo iznad sveta, daje delu aromu maksimalne objektivnosti. Značajno je da se Homera često upoređuje sa nebeskim Olimpijcima i naziva „božanskim“.

Umjetničke mogućnosti takvog narativa razmatraju se u njemačkoj klasičnoj estetici iz doba romantizma. U epu „potreban nam je pripovjedač“, čitamo od Schellinga, „koji bi nas mirnoćom svoje priče neprestano odvraćao od prevelike uključenosti u likove i usmjeravao pažnju slušatelja na čisti rezultat." I dalje: „Narator je stran likovima<...>on ne samo da svojom uravnoteženom kontemplacijom nadmašuje slušaoce i u takvom raspoloženju postavlja svoju priču, već, takoreći, zauzima mjesto nužnosti” 1 .

U književnosti posljednja dva-tri vijeka gotovo je prevladao subjektivno naracija. Narator je počeo da gleda na svijet očima jednog od likova, prožetim njegovim mislima i utiscima. Upečatljiv primjer za to je detaljna slika bitke kod Waterlooa u Stendhalovom "Parmskom manastiru". Ova bitka nije reproducirana na homerski način: pripovjedač se, takoreći, pretvara u junaka, mladog Fabricija, i gleda na ono što se događa njegovim očima.

Distanca između njega i lika praktički nestaje, kombiniraju se gledišta i jednog i drugog. Tolstoj je ponekad odavao priznanje ovom načinu prikazivanja. Borodinska bitka u jednom od poglavlja „Rata i mira“ prikazana je u percepciji Pjera Bezuhova, koji nije bio iskusan u vojnim poslovima; Vojni savet u Filima predstavljen je u obliku utisaka devojčice Malaše. Kombinujući tačke gledišta naratora i likova u književnost XIX-XX vekovima uzrokovano povećanim umjetničkim zanimanjem za posebnost unutarnjeg svijeta ljudi, i što je najvažnije, razumijevanjem života kao skupa različitih odnosa prema stvarnosti, kvalitativno različitih horizonata i vrijednosnih orijentacija.

Najčešći oblik epskog pripovijedanja je naracija u trećem licu . Ali narator se u djelu može pojaviti kao neka vrsta „ja“. Prirodno je nazvati takve personalizirane naratore koji govore iz svoje vlastite, “prve” osobe pripovedači. Pripovjedač je često i lik u djelu (Maksim Maksimič u priči "Bela" iz Ljermontovljevog "Heroja našeg vremena", Grinjev u Puškinovom " Kapetanova ćerka“, Ivan Vasiljevič u priči L.N. Tolstoj „Posle bala“, Arkadij Dolgoruki u „Tinejdžeru“ F.M. Dostojevskog).

Ep je, za razliku od lirike i drame, nepristrasan i objektivan u trenutku pripovijedanja.

Epski žanrovi

Veliki - ep, roman, epska pjesma (poema-ep);
Srednja priča,
Mala - priča, pripovetka, esej.

U ep su uključeni i folklorni žanrovi: bajka, ep, istorijska pjesma.

Značenje

Epsko djelo nema ograničenja u svom obimu. Prema V.E. Khalisev-u, „Ep kao vrsta književnosti uključuje i kratke priče (...) i djela namijenjena dugotrajnom slušanju ili čitanju: epove, romane (...).“

Značajnu ulogu za epske žanrove ima slika pripovjedača (pripovjedača), koji govori o samim događajima, o likovima, ali se istovremeno ograđuje od onoga što se događa. Ep, pak, reprodukuje i hvata ne samo ono što se priča, već i naratora (njegov način govora, njegov mentalitet).

Epsko djelo može koristiti gotovo svako umjetničko sredstvo poznato književnosti. Narativna forma epskog djela „podstiče najdublje prodiranje u unutrašnji svijet čovjeka“.

vidi takođe

Napišite osvrt na članak "Ep (rod književnosti)"

Književnost

Veselovsky A. N., Shishmarev V. F.,.// Enciklopedijski rječnik Brockhausa i Efrona: u 86 svezaka (82 sveska i 4 dodatna). - St. Petersburg. , 1890-1907.
Khalizev V. E. Teorija književnosti. - M., 2009. - P. 302-303.
Belokurova S. P. .

Odlomak koji karakteriše Ep (vrsta književnosti)

Julie je napisala:
"Chere et excellente amie, quelle chose terrible et effrayante que l"absence! J"ai beau me dire que la moitie de mon existence et de mon bonheur est en vous, que malgre la distance qui nous separe, nos coeurs sont unis par des založna prava neraskidiva; le mien se revolte contre la destinee, et je ne puis, malgre les plaisirs et les distractions qui m"entourent, vaincre une certaine tristesse cachee que je ressens au fond du coeur depuis notre separation. Pourquoi ne sommes nous me pas ce reunies, com dans votre grand cabinet sur le canape bleu, le canape a confidences? Pourquoi ne puis je, comme il y a trois mois, puiser de nouvelles forces morales dans votre regard si doux, si calme et si penetrant, regard que j"aimais tant je crois voir devant moi, quand je vous ecris.”
[Dragi i neprocjenjivi prijatelju, kakva je užasna i strašna stvar razdvojenost! Koliko god sebi govorio da pola mog postojanja i moje sreće leži u tebi, da su, uprkos udaljenosti koja nas razdvaja, naša srca spojena neraskidivim vezama, moje srce se buni protiv sudbine, i uprkos zadovoljstvima i smetnjama koje okružite me, ne mogu da potisnem neku skrivenu tugu koju proživljavam u dubini srca od našeg rastanka. Zašto nismo zajedno, kao prošlog leta, u vašoj velikoj kancelariji, na plavoj sofi, na sofi "ispovesti"? Zašto ne mogu, kao pre tri meseca, da crpim novu moralnu snagu iz tvog pogleda, krotkog, smirenog i prodornog, koji sam toliko voleo i koji vidim pred sobom u trenutku kada ti pišem?]
Nakon što je pročitala do ove tačke, princeza Marija uzdahnu i osvrne se na toaletni stočić, koji je stajao s njene desne strane. Ogledalo je odražavalo ružno, slabo tijelo i mršavo lice. Oči, uvek tužne, sada su se posebno beznadežno gledale u ogledalu. „Ona mi laska“, pomisli princeza, okrene se i nastavi da čita. Džuli, međutim, nije laskala svojoj prijateljici: zaista, princezine oči, velike, duboke i blistave (kao da su zraci tople svetlosti ponekad izlazili iz njih u snopovima), bile su tako lepe da su vrlo često, uprkos ružnoći njene celine. lice, ove oči postale su privlačnije od ljepote. Ali princeza nikada nije videla dobar izraz njene oči, izraz koji su poprimili u onim trenucima kada nije mislila na sebe. Kao i svi ljudi, njeno lice je poprimilo napet, neprirodan, loš izraz čim se pogledala u ogledalo. Nastavila je čitati: 211
“Tout Moscou ne parle que guerre. L"un de mes deux freres est deja a l"etranger, l"autre est avec la garde, qui se met en Marieche vers la frontiere. Notre cher empereur a quitte Petersbourg et, a ce qu"on pretend, compte lui meme exposer sa precieuse postojanje aux chances de la guerre. Du veuille que le monstre corsicain, qui detruit le repos de l"Europe, soit terrasse par l"ange que le Tout Puissant, dans Sa misericorde, nous a donnee pour souverain. Sans parler de mes freres, cette guerre m"a privee d"une relation des plus cheres a mon coeur. Je parle du jeune Nicolas Rostoff, qui avec son enthousiasme n"a pu supporter l"inaction et a quitte l"universite pour aller s"enroler dans l"armee. Eh bien, chere Marieie, je vous avouerai, que, malgre son extre Jeunesse, sine odlazi pour l "armee a ete un grand chagrin pour moi. Le jeune homme, dont je vous parlais cet ete, a tant de noblesse, de veritable jeunesse qu"on rencontre si rarement dans le siecle ou nous vivons parmi nos villards de vingt ans. Il a surtout tant de franchise et de coeur. Il a surtout tant de franchise et de coeur. tellement pur et poetique, que mes relations avec lui, quelque passageres qu"elles fussent, ont ete l"une des plus douees jouissances de mon pauvre coeur, qui a deja tant souffert. Je vous raconterai un jour to nos adieux s "est dit en partant. Tout cela est encore trop frais. Ah! Chere amie, vous etes heureuse de ne pas connaitre ces jouissances et ces peines si poignantes. Vous etes heureuse, puisque les derienieres sont ordinairement les plus fortes! Je sais fort bien, que le comte Nicolas est trop jeune pour pouvoir jamais devenir pour moi quelque chose de plus qu"un ami, mais cette douee amitie, ces relationships si poetiques et si pures ont ete un besoin pour Mais mon coe" en parlons plus. La grande nouvelle du jour qui occupe tout Moscou est la mort du vieux comte Earless et son heritage. Figurez vous que les trois princesses n"ont recu que tres peu de chose, le prince Basile rien, est que c"est M. Pierre qui a tout herite, et qui par dessus le Marieche a ete reconnu pour fils legitime, par consequent comte Earless est ownseur de la plus belle fortune de la Russie. On se pretvara da je princ Basile a joue un tres vilain role dans toute cette histoire et qu"il est reparti tout penaud pour Petersbourg.

Video tutorijal 2: Književni rodovi i žanrovi

Predavanje: Književni rodovi. Žanrovi književnosti

Književni rodovi

Epski- priča o prošlim događajima. Veliko epska dela sadrže opise, obrazloženje, lirske digresije, dijaloge. Ep uključuje učešće velikog broja likova, mnogo događaja koji nisu ograničeni vremenom ili prostorom. U djelima epske prirode značajna je uloga pripovjedača ili pripovjedača, koji se ne miješa u tok događaja i nepristrano i objektivno procjenjuje ono što se događa (romani I. Gončarova, priče A. Čehova). Često narator priča priču koju je čuo od naratora.

Tekstovi objedinjuje mnogo poetskih žanrova: sonet, elegiju, pjesmu, romansu. Lirsko djelo je lako razlikovati od druge dvije glavne vrste književnosti - epske i dramske - po nedostatku sadržajnosti i prisutnosti slike unutrašnjeg svijeta osobe, opisa promjena u njegovim raspoloženjima i dojmovima. U lirici se opis prirode, događaja ili predmeta predstavlja iz perspektive ličnog iskustva.

Između ovih glavnih vrsta književnosti postoji srednja, lirsko-epski žanr. Lirsko-epski spaja epsku narativnost i lirsku emocionalnost u jednu celinu (A. Puškin „Evgenije Onjegin”).

Drama- glavni književni žanr, koji postoji u dva oblika - tip scenske radnje i književni žanr. U dramskom djelu nema detaljnog narativnog opisa, tekst se u potpunosti sastoji od dijaloga, opaski i monologa likova. Da bi scenska radnja imala znakove drame, neophodan je sukob (glavni i jedini, ili nekoliko konfliktne situacije). Neki dramski pisci maestralno znaju prikazati unutrašnju radnju, kada likovi samo razmišljaju i brinu, te tako „pokreću“ radnju ka raspletu.

Dakle, prisjetimo se koja je razlika između glavnih književnih žanrova:

Epsko - ispričan je događaj

Tekst - događaj se doživljava

Drama - prikazan je događaj

Žanrovi književnosti

roman– pripada epskom žanru književnosti, odlikuje se značajnim vremenskim periodom za razvoj radnje i ispunjen je mnogim likovima. Neki romani prate sudbinu nekoliko generacija jedne porodice („porodične sage“). U romanu se, po pravilu, istovremeno razvija više linija radnje, prikazuju se složeni i duboki životni procesi. Djelo napisano u žanru romana prepuno je sukoba (unutrašnjih, vanjskih), događaji ne održavaju uvijek hronološki slijed.

Subjekti	Strukturne sorte
autobiografski	parabola
istorijski	feljton
avanturistički	pamflet
satiričan	roman u stihovima
filozofski	epistolarnog, itd.
avantura, itd.

Roman - ep opisuje široke slojeve narodnog života u klimaktičnim trenucima, na prekretnici istorijskih epoha. Ostale karakteristike epa slične su osobinama romana kao epskog dela. Žanr uključuje “Tihi Don” M. Šolohova, “Rat i mir” L. Tolstoja.

Tale– prozno delo srednje dužine (manje od romana po količini teksta i broju likova, ali više od priče).

Kompozicijske karakteristike: priču karakterizira hronični razvoj događaja, autor ne postavlja pred čitatelja velike istorijske zadatke. U odnosu na roman, priča je „komorniji“ književni žanr, gdje je glavna radnja usmjerena na lik i sudbinu glavnog junaka.

Priča je djelo kratke prozne forme. Karakteristične karakteristike:

kratko trajanje događaja,

mali broj znakova (može biti samo jedan ili dva znaka),

jedan problem,

jedan događaj.

Featured article- književno prozno djelo male forme, vrsta priče. Esej se dotiče uglavnom bitnog socijalni problemi. Radnja je zasnovana na činjenicama, dokumentima i zapažanjima autora.

Parabola- kratka prozna priča poučnog karaktera, sadržaj je prenošen alegorijama, na alegorijski način. Parabola je vrlo bliska basni, ali za razliku od nje, ne završava priču gotovim moralom, već poziva čitaoca da sam razmisli i izvede zaključak.

Poezija

Poem– obimna poetika rad na parceli. Pjesma spaja crte lirizma i epstva: s jedne strane, to je detaljan, obimni sadržaj, s druge, u svim pojedinostima otkriva se junakov unutrašnji svijet, njegova iskustva, pokrete duše autor pažljivo ispituje. .

Balada. Djela napisana u žanru balade nisu tako česta moderna književnost, poput poezije ili pjesama, ali u ranijim vremenima baladno stvaralaštvo bilo je vrlo rašireno i popularno. U antičko doba (vjerovatno u srednjem vijeku) balada je bila folklorno djelo ritualne prirode koje je spajalo pjesmu i ples. Balada se lako prepoznaje po narativnom zapletu, podređenosti strogom ritmu i ponavljanju (refrenu) pojedinih riječi ili cijelih redova. Balada je bila posebno voljena u doba romantizma: tematska raznolikost žanra omogućila je romantičnim pjesnicima da stvaraju fantastična, bajkovita, istorijska i humoristična djela. Često su se za osnovu uzimale zaplete iz prevodne literature. Balada je svoj preporod doživjela početkom 20. stoljeća, a žanr se razvijao u godinama razvoja ideja revolucionarne romantike.

Lyric poem. Čitaocima i slušaocima najomiljeniji predstavnik poetskog žanra je lirska pjesma. Mala po obimu, često pisana u prvom licu, pjesma prenosi osjećaje, raspoloženja, doživljaje lirski heroj, ili direktno autora pjesme.

Pjesma. Poetska djela kratke forme koja sadrže strofe (stih) i refren (refren). Kao književna vrsta, pjesma je u kulturi svakog naroda, to su najstariji primjeri amaterskog usmenog stvaralaštva - narodne pjesme. Pesme su komponovane u različitim žanrovima: istorijskim, herojskim, narodnim, humorističnim itd. Pjesma može imati zvaničnog autora - profesionalnog pjesnika, pjesma može imati kolektivnog autora (narodna umjetnost), pjesme komponuju profesionalni amateri (tzv. „autorska“, amaterska pjesma).

Elegija. Možete da pretpostavite šta je elegija ako prevedete značenje reči sa grčkog - "žalosna pesma". Zaista, elegije uvijek nose otisak tužnog raspoloženja, tuge, ponekad i tuge. Neka filozofska iskustva lirskog junaka pretvorena su u elegični oblik. Elegični stih bio je veoma popularan među romantičarskim pjesnicima i sentimentalistima.

Poruka. Pismo u stihu upućeno određenoj osobi ili grupi ljudi u poeziji se naziva „porukom“, a sadržaj takvog djela može biti prijateljski, lirski, podrugljivi itd.

Epigram. Ova mala pjesma mogla je biti prilično opsežna po sadržaju: često je samo nekoliko stihova sadržavalo opsežan, poražavajući opis osobe ili nekoliko osoba. Dvije okolnosti dale su priznanje epigramu: duhovitost i krajnja sažetost. A. Puškin, P. Vjazemski, I. Dmitrijev, N. Nekrasov, F. Tjučev bili su poznati po svojim veličanstvenim, ponekad neprijatnim epigramima. IN moderna poezija A. Ivanov, L. Filatov, V. Gaft smatraju se izvanrednim majstorima „udarne linije“.

Oh da je sastavljena u čast nekog događaja ili određene osobe. Pjesničko djelo male forme bilo je ispunjeno svečanim sadržajem i odlikovalo se stiliziranim prikazom („visoka smirenost“) i pompoznošću. Ako je Oda bila posvećena vladaru, mala forma bi se mogla značajno „povećati“ kako bi pjesnik mogao u stihu zabilježiti sve izvrsne osobine adresata.

Sonet– pjesma od 14 stihova (4+4+3+3), ima određena pravila građenja:

Troliner. Rasplet

Troliner. Planiran je rasplet

Quatrain. Razvoj izložbe

Quatrain. Ekspozicija

Posljednji red raspleta izražava suštinu pjesme.

Komedija, tragedija, drama

Veoma je teško definisati smešno. Šta tačno izaziva smeh? Zašto je smiješno?

Komedija(grčki „vesela pesma”) od svog nastanka do danas je najomiljenija vrsta scenskog rada i književno stvaralaštvo. U djelima humorističkog sadržaja, autori prikazuju ljudske tipove i različite životne situacije u komičnoj manifestaciji: ružnoća je predstavljena kao ljepota, glupost je prikazana kao manifestacija briljantnog uma itd.

Postoji nekoliko vrsta komedija:

“High” (“Jao od pameti”) – ozbiljna životna situacija prikazana je u pozadini radnji komičnih likova.

Satirični („Generalni inspektor“) – izlaže likove i radnje u smiješnom, apsurdnom svjetlu.

Lirski („Voćnjak trešnje“) – nema podjele junaka na „dobre“ i „loše“, nema akcije, odsutne vidljiv sukob. Zvukovi, detalji i simbolika postaju važni.

Tragedija- poseban dramski žanr: djelo nema i ne može imati srećan kraj. Radnja tragičnog djela leži u nepomirljivom sukobu heroja s društvom, sa sudbinom, sa vanjskim svijetom. Ishod tragedije je uvek tužan - u finalu junak uvek umire. Posebno su tragične bile starogrčke tragedije, nastale po strogo propisanim pravilima. Kasnije (u 18. veku) tragedija je počela postepeno da gubi svoju žanrovsku strogost, približavajući se drami. Formiraju se novi žanrovi - herojska istorijska, tragična drama. IN kasno XIX V. tragedija i komedija su se spojile, pojavio se novi žanr - tragikomedija.

Drama razlikuje se kao književni žanr i kao vrsta scenskog izvođenja.

Da biste razumjeli karakteristike drame, možete ih uporediti karakterne osobine tragedija i dramsko djelo.

Ep (od grčkog epos - riječ, pripovijest, priča) je vrsta književnosti koju karakterizira prikaz stvarnosti u objektivnom narativnom obliku. U pravilu se vrijeme prikazane radnje i vrijeme pripovijedanja o njoj ne poklapaju - to je jedna od najvažnijih razlika u odnosu na druge vrste književnosti.

Načini izlaganja - naracija, opis, dijalog, monolog, autorske digresije. Autorov opis događaja koji se odvijaju u prostoru i vremenu, pripovijedanje o raznim životnim pojavama, ljudima, njihovim sudbinama, likovima, postupcima itd., odlikuje se smirenim, kontemplativnim, odvojenim odnosom prema prikazanom.

Epski tekst je kao određena fuzija narativnog govora i iskaza likova. Ima neograničen volumen (od kratkih priča do višetomnih ciklusa (na primjer, "Ljudska komedija" Honoréa de Balzaca objedinjuje 98 romana i kratkih priča) - to vam omogućava da "upijete" toliki broj likova, okolnosti, događaji, sudbine, detalji koji nikome nisu dostupni, druge vrste književnosti, niti bilo koja druga vrsta umjetnosti.

Ep, u poređenju s drugim vrstama književnosti, ima najbogatiji arsenal umjetničkih sredstava, što omogućava da se s najvećom dubinom otkrije unutrašnji svijet osobe i pokaže u razvoju.

Posebnu ulogu u epskim delima ima autor-pripovedač ili pripovedač. Njegov govor (sadržaj i stil) je jedino, ali vrlo efikasno sredstvo za stvaranje imidža ovog lika. Unatoč činjenici da je ponekad narator ideološki blizak piscu, oni se ne mogu identificirati (na primjer, pripovjedač u djelu I. S. Shmeleva „Ljeto Gospodnje“ i sam autor nisu ista osoba).

Epski žanrovi

Veliki - ep, roman, epska pjesma (poema-ep);

Srednja priča,

Mala - priča, pripovetka, esej.

Epa obuhvata i folklorne žanrove: bajku, ep, istorisku pesmu.

Značenje epa

Značajnu ulogu za epske žanrove ima slika pripovjedača (pripovjedača), koji govori o samim događajima, o likovima, ali se istovremeno razgraničava od onoga što se dešava. Ep, pak, reprodukuje i hvata ne samo ono što se priča, već i naratora (njegov način govora, njegov mentalitet).

Epsko djelo može koristiti gotovo svako umjetničko sredstvo poznato književnosti. Narativna forma epskog djela „podstiče najdublje prodiranje u unutrašnji svijet čovjeka“.

Do 18. vijeka vodeći žanr epske književnosti bila je epska pjesma. Izvor radnje je narodna legenda, slike su idealizirane i generalizirane, govor odražava relativno monolitnu narodnu svijest, forma je poetska (Homerova Ilijada). U XVIII-XIX vijeku. Vodeći žanr je roman. Radnje su posuđene uglavnom iz modernog doba, slike su individualizirane, govor odražava oštro diferenciranu višejezičnu društvenu svijest, forma je prozaična (L. N. Tolstoj, F. M. Dostojevski).

Ostali žanrovi epike su pripovetka, pripovetka, pripovetka. Težeći potpunom odrazu života, epska djela teže spajanju u cikluse. Na osnovu istog trenda nastaje epski roman („The Forsyte Saga“ J. Galsworthyja).

Epski- vrsta književnosti (uz liriku i dramu), narativ o događajima koji se pretpostavljaju u prošlosti (kao da su se desili i da ih se pripovjedač sjeća). Ep obuhvata postojanje u svom plastičnom volumenu, prostorno-vremenskom proširenju i intenzitetu događaja (sadržaj radnje). Prema Aristotelovoj Poetici, ep je, za razliku od lirske poezije i drame, nepristrasan i objektivan u trenutku pripovijedanja.

Nastanak epa je postepen, ali je uslovljen istorijskim okolnostima. Neki naučnici iznose stajalište da herojski ep nije nastao u kulturama kao što su kineska i hebrejska, dok drugi smatraju da Kinezi još uvijek imaju ep.

Rođenje epa obično je praćeno kompozicijom panegirika i jadikovki, bliskih herojskom svjetonazoru. Velika djela ovjekovječena u njima često se ispostavljaju kao materijal na kojem junački pjesnici zasnivaju svoje pripovijesti. Panegirici i tužbalice su, po pravilu, sastavljeni u istom stilu i veličini kao i junački ep: u ruskoj i turskoj književnosti oba tipa imaju gotovo isti način izražavanja i leksički sastav. Tužaljke i panegirici sačuvani su kao dio epskih pjesama kao ukras.

Epski žanrovi

Veliki - ep, roman, epska pjesma (poema-ep)
Sredina - priča,
Mala - priča, pripovetka, esej.

Epa obuhvata i folklorne žanrove: bajku, ep, istorisku pesmu.

Epski- generička oznaka za velika epska i slična djela:

Opsežna pripovijest u stihovima ili prozi o izvanrednim nacionalnim istorijskim događajima.
Složena, duga istorija nečega, uključujući niz velikih događaja.

Nastanku epa prethodilo je kruženje epskih pjesama polulirske, polunarativne prirode, uzrokovanih vojnim podvizima roda, plemena i posvećenih junacima oko kojih su se grupirale. Ove pjesme su se formirale u velike poetske cjeline - epove - zarobljene integritetom ličnog dizajna i konstrukcije, ali samo nominalno povezane s jednim ili drugim autorom. Tako su nastale homerske pjesme „Ilijada“ i „Odiseja“, kao i francuske „chansons de geste“.

roman- književni žanr, najčešće proza, koji uključuje detaljan narativ o životu i razvoju ličnosti glavnog junaka (junaka) tokom kriznog, nestandardnog perioda njegovog života.

Naziv „rimski“ nastao je sredinom 12. veka zajedno sa žanrom viteške romanse (starofrancuski. romanz od kasne lat. romanice "na (popularnom) romanskom jeziku"), za razliku od historiografije na latinskom. Suprotno uvriježenom vjerovanju, ovaj naziv se od samog početka nije odnosio ni na jedno djelo na narodnom jeziku (herojske pjesme ili trubadurski tekstovi nikada se nisu nazivali romanima), već na ono koje bi se moglo suprotstaviti latinskom modelu, makar i vrlo udaljenom: historiografiji , fabula ("Romansa o Renardu"), vizija ("Romansa o ruži").

Sa istorijskog i književnog gledišta, nemoguće je govoriti o nastanku romana kao žanra, jer u suštini „ roman“ je inkluzivan pojam, nabijen filozofskim i ideološkim konotacijama i ukazuje na čitav kompleks relativno autonomnih pojava koje nisu uvijek genetski povezane jedna s drugom. „Nastanak romana“ u ovom smislu zahvata čitave epohe, počevši od antike pa do 17. ili čak 18. veka. Procesi konvergencije, odnosno asimilacije i apsorpcije narativnih klasa i tipova iz susjednih književnih serija, bili su od velikog značaja.

Epska pjesma- jedna od najstarijih vrsta epskih djela, koja je od antike svoju pažnju usmjerila na prikaz junačkih događaja, preuzetih uglavnom iz daleke prošlosti. Ovi događaji su obično bili značajni, epohalni, uticali su na tok nacionalne i opšte istorije. Primjeri žanra: “Ilijada” i “Odiseja” od Homera, “Pjesma o Rolandu” u Francuskoj, “Pjesma o Nibelunzima” u Njemačkoj, “Bjesni Roland” od Ariosta, “Oslobođeni Jerusalim” od Tasa, itd. Žanr junačke pesme izazvao je posebno interesovanje pisaca i teoretičara klasicizma. Zbog svoje uzvišenosti, građanstva i herojstva prepoznat je kao kruna poezije. U teorijskom razvoju epskog žanra, pisci klasicizma oslanjali su se na tradicije antike. Nakon Aristotela, izbor junaka epa nije odredio samo on moralnih kvaliteta; pre svega morao je biti istorijska ličnost. Događaji u koje je heroj uključen moraju imati nacionalni, univerzalni značaj. Moralizam se takođe manifestovao: heroj treba da bude primer, model ljudskog ponašanja.

Tale- prozni žanr koji nema stabilan obim i zauzima srednje mjesto između romana, s jedne strane, i priče ili pripovijetke, s druge strane, gravitira prema zapletu kronike koji reproducira prirodni tok života. U stranoj književnoj kritici, specifično ruski koncept „priče“ korelira sa „ kratki roman"(engleski) kratki roman ili novela).

U Rusiji u prvoj trećini 19. veka izraz „priča“ odgovara onome što se danas naziva „priča“. Pojam priče ili novele u to vrijeme nije bio poznat, a pod pojmom "priča" podrazumijevalo se sve ono što nije dostiglo obim romana. Priča se nazivala i kratka priča o incidentu, ponekad anegdotalnom („Kolica“ Gogolja, „Pucanj“ Puškina).

IN drevna Rus'"priča" je značila svaki narativ, posebno prozni, za razliku od poetskog. Prastaro značenje pojma - "vijest o nekom događaju" - ukazuje da je ovaj žanr apsorbirao usmene priče, događaje koje je pripovjedač lično vidio ili čuo.

Važan izvor staroruskih "priča" su hronike ("Priča o prošlim godinama" itd.). U drevnoj ruskoj književnosti, „priča“ je bila svaka pripovest o bilo kakvim stvarnim događajima („Priča o Batuovoj invaziji na Rjazan“, „Priča o bici na Kalki“, „Priča o Petru i Fevroniji iz Muroma“ itd. ), čija pouzdanost i sadašnji značaj nisu izazivali sumnje među savremenicima.

Priča ili novela- glavni žanr kratke narativne proze. Autor priča se obično naziva piscem kratkih priča, a naziva se ukupnost priča kratke priče.

Kratka priča ili kratka priča je kraći oblik fikcije od priče ili romana. Vraća se na folklornih žanrova usmeno prepričavanje u obliku legendi ili poučnih alegorija i parabola. U odnosu na razvijenije narativne forme, priče nemaju mnogo lica i jednu radnu liniju (rijetko nekoliko) sa karakterističnim prisustvom jednog problema.

Priče jednog autora karakteriše ciklizacija. IN tradicionalni model odnos “pisac-čitalac”, priča se obično objavljuje u časopisu; djela akumulirana u određenom periodu zatim se objavljuju kao posebna knjiga kao knjiga priča.

Kratka priča se rađa iz kolapsa kratke priče i anegdotske priče.

Kratka priča je prizemna verzija bajke. U novom U bajci nema čuda, ali su po zapletu vrlo slična. Nova bajka rješava problem testiranja na drugačiji način (primjerice, princeza postavlja zagonetke). Antiheroj u svakodnevnim i kratkim pričama poprima crte stvarne osobe. Vještica je starica itd. Nov.sk. Poreklo je motivisano svakodnevnim okolnostima, ona se ne sjeća obreda inicijacije. U ovoj priči junak je mnogo aktivniji. On sve mora riješiti vlastitim umom, i što je najvažnije, lukavstvom (za razliku od epa). Ponekad se mudrost približi prevari (trikster heroj - varalica, varalica).

Princip paradoksa, neočekivani zaokret, ostaje obavezna karakteristika formi koje se pojavljuju u novim. bajke. U bajci se već pojavljuju zapleti koji su u suštini romaneskni. Magične moći zamijenjene su kategorijom uma i sudbine.

Šala postoji već jako dugo. Anegdotu karakterizira paradoks, kratkoća i određeni obrat u kraju. Anegdotske priče su bliske šali i po temi i po poetici. Ovo su priče o budalama. Heroji krše zakone logike. Ponekad to može biti motivirano nečim (gluvoća, sljepoća, itd.). Budale ne razumiju svrhu stvari, identifikuju ljude po odjeći, sve shvaćaju doslovno i krše vremenski poredak. Rezultat je strašna šteta, ali naglasak je na prirodi heroja. Ispostavlja se da je heroj kriv za sve. U ovim pričama postoji kategorija uspjeha i neuspjeha - nagoveštaj kategorije sudbine. Predstavljaju se priče iz mitologije i lukavstva. U anegdotskoj priči možemo razlikovati nekoliko tematske grupe: vicevi o budalama, lukavcima (varalicama), zlim i nevjernim ili tvrdoglavim ženama, sveštenicima.

Novelistička i anegdotska priča => kratka priča.

U različitim epohama - čak iu najudaljenijim - postojala je tendencija spajanja kratkih priča u romaneskne cikluse. Tipično, ovi ciklusi nisu bili jednostavne, nemotivisane zbirke priča, već su predstavljeni po principu nekog jedinstva: u narativ su uvedeni povezujući motivi.

Sve zbirke orijentalnih priča karakteriziraju princip okvira(okolnosti pod kojima se bajke pričaju). 1000 i jedna noć je književni spomenik, zbirka priča objedinjenih pričom o kralju Šahrijaru i njegovoj ženi po imenu Šahrazada (Šeherezada, Šeherezada). (Zapamtite i „Dekameron“).

Suočen s nevjerom svoje prve žene, Shahriyar uzima svaki dan nova supruga i pogubi je sutradan u zoru. Međutim, ovaj strašni poredak je poremećen kada se oženi Shahrazadom, mudrom kćerkom svog vezira. Svake večeri priča fascinantnu priču i prekida priču „u stvarnosti“. zanimljivo mjesto- a kralj ne može odbiti da čuje kraj priče.

Priče su prilično heterogene po sadržaju i stilu i sežu do arapskog, iranskog i indijskog folklora. Najarhaičniji među njima su indoiranski. Arapske bajke uvele su ljubavne teme u razvoj novele.

U Evropi dugo nije bilo kratkih priča kao takvih. U antici nalazimo samo jednu pripovijetku iz Satirikona, koja opisuje ljubavne veze grupe mladića iz reda „zlatne omladine“ Rima, govoreći o njihovoj rasipnosti, moralnoj deformaciji, izopačenosti i avanturizmu. Tamo je novela “O čednoj matroni iz Efeza” (neutješna udovica, tugujući u grobnoj kripti nad tijelom svog muža, stupa u vezu s ratnikom koji je u blizini i čuva leševe pogubljenih; kada se jedan od ovih leševa okrene da bude ukradena, udovica daje telo svog muža da nadoknadi gubitak).

Srednji vijek je poznavao samo jedan oblik, blizak noveli - exempla (od latinskog "primjer") - dio crkvene propovijedi, neku ilustraciju za nju. U pratnji moralne maksime na kraju. Parcele su uzete iz života. Kopije su objavljene u zbirkama. U Rusiji postoji nešto što im je blisko - paterikon (knjiga koja sadrži živote takozvanih „svetih otaca“ (monaha manastira). naselje Kijev-Pečersk). Ponekad se mogu pronaći čisto romaneskni motivi.

Fablio je svojevrsna alternativa crkvenim životima. Ovo su kratke poetske priče žonglera - putujućih komičara. Često je ovo satira na svećenike (nepristojan humor). Neočekivani preokret u finalu. Bili su uobičajeni u Francuskoj i Njemačkoj (schwant).

U Boccacciu možete pronaći sve vrste kratkih priča:

kratke priče o duhovitim odgovorima (3 kratke priče prvog dana)
test kratkih priča (10 kratkih priča 10 dana - Griselda)
kratke priče o sudbinskim prevrtljivostima (5. kratka priča 5. dana)
satirične kratke priče

U Boccacciovim kratkim pričama po prvi put se otkriva ljudska individualnost. Čovjek se pojavljuje u renesansnoj noveli. Postupci junaka su motivisani, što je posebno vidljivo u ljubavno-psihološkim kratkim pričama.

Novelu karakterizira nekoliko važne karakteristike: krajnja sažetost, oštar, čak paradoksalni zaplet, neutralan stil izlaganja, nedostatak psihologizma i deskriptivnosti, neočekivani rasplet. Struktura radnje kratke priče je slična dramskoj, ali obično jednostavnija. „Kratka priča je nečuveno ostvareno putovanje“ (Goethe) – o akcijskoj prirodi kratke priče. Kratka priča naglašava značaj raspleta, koji sadrži neočekivani obrt (pointe). Možemo reći da je čitav roman zamišljen kao rasplet.

Osim bajkovitih kratkih priča, Tomashevsky piše o kratkim pričama bez basni, u kojima nema uzročno-vremenske veze između motiva. Takva kratka priča se lako može podijeliti na dijelove i ovi dijelovi preurediti bez narušavanja ispravnosti ukupnog toka kratke priče. On navodi primjer Čehovljeve "Knjige žalbi", gdje imamo niz upisa u željezničkoj knjizi žalbi, a svi ti unosi nemaju nikakve veze sa knjigom žalbi.

Romantična novela (kraj 19. vijeka) vraća se na bajku. Romani romantičara ispunjeni su fantazijom.

Novela se pretvara u priču. Priča ne oslikava događaj, njena centralna pažnja je prebačena na psihologiju, na svakodnevne uslove, ali ne i na neobičnost događaja. Priča gubi na prevazilaženju iskušenja. Postaje bez zapleta. Čehovljeve priče.

Priča je posredna karika između romana i kratke priče. Priča prikazuje jedan događaj, jednu epizodu. Roman je zbirka epizoda. Priča - 2-3 epizode iz života heroja. Priča rijetko ima više od 2-3 lika. Roman je narativ sa više likova. Priča ima nešto između, 2-3 jasno definisana junaka, ali postoji veliki broj sporednih likova.

Featured article- jedan od varijeteta malog oblika epske književnosti - priča, koja se od svoje druge forme, pripovetke, razlikuje po odsustvu jednog, akutnog i brzo razrešenog sukoba i po većoj razvijenosti deskriptivne slike. Obje razlike ovise o specifičnim pitanjima eseja. Esej je polu-fikcijski, polu-dokumentarni žanr koji opisuje stvarne događaje i stvarne ljude.

Esejistička literatura se ne bavi problemima razvijanja karaktera pojedinca u njegovim sukobima sa uspostavljenim društvenim okruženjem, kako je to svojstveno pripoveci (i romanu), već problemima građanskog i moralnog stanja „okruženja“ ( obično oličena u pojedinim pojedincima) - „moralno deskriptivni“ problemi; ima veliku kognitivnu raznolikost. Esejistička književnost obično kombinuje karakteristike fikcije i novinarstva.

U fikciji, esej je jedna od vrsta priča koja je više deskriptivna i bavi se prvenstveno društvenim problemima. Novinarski esej, uključujući i dokumentarni, predstavlja i analizira stvarne činjenice i pojave društvenog života, obično uz direktnu interpretaciju istih od strane autora.

Glavna karakteristika eseja je pisanje iz života.

Bajka- jedan od žanrova folklora ili književnosti. Epsko, uglavnom prozno djelo magične prirode, obično sa sretnim završetkom. Bajke su po pravilu namijenjene djeci.

Bajka je epsko, pretežno prozaično umjetničko djelo magične, avanturističke ili svakodnevne prirode sa fikcionalnim fokusom. S. se odnosi na različite vrste usmene proze, pa otuda i nesklad u definisanju njenih žanrovskih obilježja. S. se od ostalih vrsta umjetničke epike razlikuje po tome što ga pripovjedač predstavlja, a slušaoci ga doživljavaju prvenstveno kao poetsku invenciju, igru fantazije. To, međutim, ne lišava S. veze sa stvarnošću, koja određuje ideološki sadržaj, jezik, priroda zapleta, motiva, slika. Mnogi S. odražavali su primitivne društvene odnose i ideje, totemizam, animizam itd.

POREKLO PRIČE

U ranim fazama kulture, bajke, sage i mitovi se nalaze nepodijeljeni i u početku vjerojatno imaju proizvodnu funkciju: lovac je mamio uplašenu životinju pokretima i riječima. Kasnije se uvodi pantomima sa riječima i pjevanjem. Tragove ovih elemenata sačuvala je bajka kasnijih faza razvoja u vidu dramske izvedbe, melodičnih elemenata teksta i širokih slojeva dijaloga, od kojih što je bajka primitivnija, to je primitivnija. u izobilju je.

U kasnijoj fazi pastoralne ekonomije, prenatalne i rane društvena organizacija i animističkom svjetonazoru, S. često dobija funkciju magijskog rituala da utječe ne na zvijer, već na duše i duhove. S. su obavezni da ili privlače i zabavljaju, posebno među lovcima, šumske i sve druge duhove (Turke, Burjate, Sojate, Uriankhians, Orochons, Altaians, Shors, Sagais, stanovnike Fidžija, Samoe, Australce), ili se koriste kao čarolije (u Novoj Gvineji, kod Altajaca, Čukči), ili S. je direktno uključen u vjerske obrede (kod Malajaca, Giljaka, iranskih Tadžika). Npr. poznati motiv magično bijeg odigravaju Čukči u svom pogrebni obred. Čak je i ruski S. bio uključen u ceremoniju vjenčanja. Zahvaljujući ovom kultnom značenju S., mnogi narodi imaju propise za pričanje bajki: one se ne mogu pričati ni danju ni ljeti, već samo noću nakon zalaska sunca i zimi (Beludži, Bečuani, Hotentoti, Vitoti, Eskimi) .

VRSTE PRIČA

Uprkos konstruktivnoj uniformnosti, moderni S. razlikuje nekoliko tipova:

WITH. o životinjama- najstarija vrsta; dijelom seže do primitivnog Natursagena, dijelom do kasnijeg utjecaja književnih pjesama srednjeg vijeka (poput romana o Renardu) ili do priča sjevernih naroda o medvjedu, vuku, gavranu i posebno o lukavoj lisici ili njenim ekvivalentima - šakalu, hijeni.
WITH. magično, genetski vraćajući se različitim izvorima: raspadnutim mitom, magičnim pričama, ritualima, izvorima iz knjiga itd.
WITH. romaneskni sa svakodnevnim, ali neobičnim temama:. Među njima postoje sorte S. anegdotski(o poshekhontsy, lukave žene, sveštenici, itd.) i erotski. Genetski, romaneskni S. često ima svoje korijene u feudalnom društvu s jasnim klasnim podjelama.
WITH. legendarni,

Folklorna priča- epski žanr pisane i usmene narodne umjetnosti: prozaična usmena priča o izmišljenim događajima u folkloru različite nacije. Vrsta naracije, uglavnom prozaičnog folklora ( bajkovita proza), koji uključuje djela različitih žanrova, čiji su tekstovi zasnovani na fikciji. Bajkoviti folklor se suprotstavlja „pouzdanoj“ folklornoj naraciji ( ne bajkovita proza).
Književna bajka- epski žanr: fiktivno orijentisano delo blisko povezano sa narodna priča, ali je, za razliku od njega, pripadao određenom autoru, nije postojao u usmenom obliku prije objavljivanja i nije imao varijante. Književna bajka ili oponaša folklornu ( književna bajka napisan u narodnom poetskom stilu), ili stvara didaktičko djelo zasnovano na nefolklornim pričama. Narodna priča istorijski prethodi književnoj.

riječ " bajka„posvjedočeno u pisanim izvorima ne ranije od 17. vijeka. Od riječi " reci" Ono što je bilo važno je: lista, lista, tačan opis. Moderno značenje nabavljena od 17.-19. vijeka. Ranije riječ " basne».

Bylina- herojsko-patriotska pjesma-legenda koja govori o podvizima heroja i odražava život drevne Rusije 9.-13. vijeka; vrsta usmene narodne umetnosti koju karakteriše pesnički-epski način odraza stvarnosti. Glavna radnja epa je neki herojski događaj, ili izuzetna epizoda ruske istorije (otuda i narodni naziv epa - "starina", "starica", što implicira da se radnja o kojoj je riječ odigrala u prošlosti).

Biline su, po pravilu, pisane toničnim stihom sa dva do četiri naglaska.

Pojam „epika“ prvi je uveo Ivan Saharov u zbirci „Pesme ruskog naroda“ 1839. On je to predložio na osnovu izraza „ prema epovima" u "Priči o Igorovom pohodu", što je značilo " prema činjenicama».

Postoji nekoliko teorija koje objašnjavaju nastanak i sastav epova:

Mitološka teorija u epovima vidi priče o prirodnim pojavama, au junacima - personifikaciju ovih pojava i njihovu identifikaciju sa bogovima starih Slovena (Orest Miler, Afanasjev).
Istorijska teorija objašnjava epove kao trag istorijskih događaja, koji se ponekad meša narodno pamćenje(Leonid Maikov, Kvashnin-Samarin).
Teorija pozajmljenica ukazuje na književno porijeklo epova (Teodor Benfej, Vladimir Stasov, Veselovskij, Ignacije Jagič), a neki imaju tendenciju da pozajmice vide kroz uticaj Istoka (Stasov, Vsevolod Miler), drugi - sa Zapada (Veselovski , Sozonovich).

Kao rezultat toga, jednostrane teorije ustupile su mjesto mješovitim, dopuštajući prisustvo elemenata u epovima. narodni život, istorija, književnost, pozajmice sa istoka i zapada.

Istorijske pjesme- grupa epskih pesama koje su konvencionalno identifikovali naučnici iz kruga epike . Po obimu, istorijske pesme su obično manje od epova; Koristeći se u opštoj epskoj poetici, istorijska pesma je, međutim, siromašnija tradicionalnim umetničkim formulama i tehnikama: uobičajnosti, retardacije, ponavljanja, poređenja.

Istorijske pesme - Umjetnička djela, dakle, historijske činjenice su u njima prisutne u poetski preobraženom obliku, iako istorijske pjesme nastoje da reproduciraju konkretne događaje, da u njima sačuvaju točno sjećanje. Kao epska djela, mnoge istorijske pjesme imaju osobine slične epovima, ali su kvalitativno nova faza u razvoju narodne poezije. Događaji se u njima prenose sa većom istorijskom tačnošću nego u epovima.

***********************************************************************************

Epsko djelo može koristiti gotovo svako umjetničko sredstvo poznato književnosti. Narativna forma epskog djela „podstiče najdublje prodiranje u unutrašnji svijet čovjeka“.

Do 18. vijeka vodeći žanr epske književnosti bila je epska pjesma. Izvor njegove radnje je narodna legenda, slike su idealizirane i generalizirane, govor odražava relativno monolitnu narodnu svijest, a forma je poetska (Homerova Ilijada). U XVIII-XIX vijeku. Vodeći žanr je roman. Radnje su posuđene uglavnom iz modernog doba, slike su individualizirane, govor odražava oštro diferenciranu višejezičnu društvenu svijest, forma je prozaična (L. N. Tolstoj, F. M. Dostojevski).